خودگرایی روانشناختی این آموزه تجربی است که انگیزه تعیین‌کننده هر عمل ارادی، تمایل به رفاه خود است. … خود گرایی روانشناختی یک نظریه توصیفی است که از مشاهدات رفتار انسان حاصل می شود. به این ترتیب، فقط می تواند یک نظریه تجربی واقعی باشد اگر استثنایی وجود نداشته باشد
چرا خودپرستی روانشناختی نادرست است؟
گاهی اوقات افراد از کمک به دیگران سود می برند (مثلاً تجربه لذت). گاهی اوقات چنین منفعتی مستلزم تمایل به چیزی است که آن را ایجاد کرده است (مثلاً غذا)، نه برای منفعت حاصل. بنابراین گاهی اوقات مردم چیزهای دیگری غیر ازمنفعت شخصی می خواهند. بنابراین: خودگرایی روانی نادرست است.
آیا خودپرستی روانشناختی درست است چرا یا چرا کویزلت نکنیم؟
درست است، خودگرایی روانی (این ایده که فقط یک چیز وجود دارد که انسان را برمی انگیزد، نفع شخصی). انگیزه پنهان.
آیا خودگرایی روانشناختی درست است و برای اثبات حقیقت آن چه چیزی باید نشان داده شود؟
برای اثبات اینکه نسخه انگیزشی خودگرایی روانشناختی درست است، چه چیزی باید نشان داده شود؟ باید نشان داد که ما همیشه با تمایل به انجام آنچه به نفع ماست برانگیخته می شویم… این استدلال برای خودپرستی اخلاقی سعی دارد نشان دهد که چون ما فقط به دنبال بهترین منافع خود هستیم بنابراین ما باید این کار را انجام دهد.
مشکل خودخواهی روانی چیست؟
یک مشکل بزرگ‌تر برای خودگرایی روانشناختی این است که به نظر نمی‌رسد برخی رفتارها با تمایلات خودپسندانه توضیح داده شود.. به نظر نمی رسد که سرباز به دنبال منافع شخصی خود باشد.
